Իր բնությանը հավատարիմ կրոնը պիտի հոգա նաև
մարդու կյանքի պայմանների մասին: Կրոնը գործ ունի ինչպես երկրի, այնպես էլ երկնքի հետ,
ինչպես ժամանակավորի, այնպես էլ հավիտենականի հետ: Կրոնը գործում է ինչպես ուղղահայաց,
այնպես էլ հորիզոնական ուղղվածությամբ: Այն ձգտում է մարդուն ոչ միայն Աստծո, այլ հենց
մարդու հետ միավորել, այն ձգտում է նաև հաշտեցնել մարդուն ինքն իր հետ: Իսկ սա նշանակում
է, որ քրիստոնեական Ավետարանն ըստ էության երկկողմանի ուղղվածություն ունեցող ճանապարհ
է: Առաջի հերթին այն ուղղված է մարդկային հոգին վերափոխելու և այդպիսով նրան Աստծո
հետ միավորելու գործին: Եվ երկրորդ` այն ուղղված է մարդկային կյանքի պայմանների վերափոխմանը, որպեսզի վերափոխված մարդը կարողանա ապրել իրեն
արժանի աշխարհում:
Կրոնը, որ բարձրաձայնում է մարդկային հոգիների համար հոգալու մասին և անտարբեր է խարխլված
ու աղքատ տների հանդեպ, որոնք իրենք իրենց կործանում են, անտարբեր է տնտեսական պայմանների
նկատմամբ, որոնք նրանց խեղդում են, անտարբեր է հասարակական դիրքի նկատմամբ, որը նրանց
խեղման է տանում, այդպիսի կրոնը մեռած է: Հենց այսպես են սիրում նկարագրել կրոնը մարքսիստները,
ովքեր կրոն ին «հոգևոր հաշիշ» անվանումն են
տալիս:
***
Ճշմարիտ ընդհանրական աղոթքն իրական սոցիալական
փորձառությունն է, որտեղ հավաքվում են մարդիկ հասարակական տարբեր շերտերից և գիտակցում
իրենց միասնությունն Աստծո մեջ: Եթե Եկեղեցին գիտությամբ կամ անգիտությամբ նախապատվություն
է տալիս որևէ հասարակական դասի, նա կորցնում է այն հոգևոր ուժը, որը դրված է Քրիստոսին
ինքնամոռաց կերպով հետևելու ուսմունքի մեջ. և այդժամ նրան սպառնում է վտանգը` կրոնական
թեթև երանգավորում ունեցող ակումբի վերածվելու:
***
Միտքն այն մասին, թե Աստված մարդու համար կանի
ամեն ինչ, նույնքան անհաստատուն է, որքան միտքն այն մասին, թե մարդն ինքն իր համար
կարող է անել ամեն ինչ: Ե´վ սա, և´ մյուսը բացատրվում են թերահավատությամբ: Մենք պետք
է հասկանանք. սպասել, որ Աստված կանի ամեն
ինչ, այն ժամանակ, երբ մենք ինքներս ոչինչ չենք անի, ոչ թե հավատք է, այլ` սնահավատություն:
No comments:
Post a Comment