«Մի՛ վախեցեք…»
/Մատթ. 10:28/
Ի՞նչ պետք
է անենք մենք, որպեսզի երկրի վրա խաղաղություն լինի, որպեսզի մարդիկ չձգտեն պատերազմի:
Նախ և առաջ մենք չպետք է վախենանք, վախենանք բոլոր նրանցից, ովքեր շրջապատում են մեզ:
Պարզ է, որ ներկա ժամանակներում շատերն ունեն այս տեսակ վախի զգացողություն. սա հասկանալի
է, բայց այնուամենայնիվ, սխալ է, ավելին` ավիրող: Նրանք, ովքեր ապրում են այնպես, կարծես
թե Տերը Հարություն չի առել մեռելներից և չի հաղթահարել մահը, նրանք, ովքեր յուրաքանչյուր
մարդու մեջ տեսնում վայրի գազանի, որն ամեն վայրկյան պատրաստ է հարձակվելու, այս մարդիկ
ոչ մի կերպ չեն օգնում խաղաղության գործին: Երկրորդ` ով չի ուզում վախենալ, նա վճռականորեն
պիտի որոշի ինքն իր համար. «Ես պիտի ապրեմ իմ ուղեղով, պիտի վստահեմ իմ աչքերին և իմ
ականջներին, չպիտի թույլ տամ ինձ մոլորության մեջ գցել, ոչ մի քարոզարշավ, հասարակական
ոչ մի մտայնություն չեն կարողանա դիմազրկել և ամբոխի մաս դարձնել ինձ»: Այժմ աշխարհում
շատ քիչ ազատ մարդիկ կան. այդ պատճառով էլ չափազանց շատ են վտանգներն ու սպառնալիքները;
Եվ երրորդ` նա, ով իր սրտի մեջ է ընդունում տառապանքներն ու դժբախտություններն օտար
մարդկանց, նա, ով օգնում է առանց փառքի ակնկալիքի կամ անգամ շնորհակալության, նա, ով
չի ծանրանում իր արարքներով, իր մտքերով` իր թանկագին անհատականության բոլոր արտահայտչամիջոցներով,
նա նույնպես` չի վախենում: Պատերազմի վտանգը ծագում է նրանից, որ շատ մարդիկ չափազանց,
սարսափելի լրջություն են վերագրում իրենց: Նա, ով ընդունակ չէ խղճալու ուրիշներին,
և թեկուզ շատ փոքր ծիծաղելու ինքն իր վրա, նա էլ հենց մեկն է «պատերազմ հրահրող» թշվառներից:
Եվ մի բան էլ` ամբողջ ուժով խաղաղություն ցանկանալու համար մեծ երկյուղ է պետք, երկյուղ
Տեառն:
No comments:
Post a Comment