«Շատախոսությամբ չես խուսափի մեղքից…» /Առակ 10:19/
Այն, ինչ մենք խոսում ենք կամ լսում, մեծամասամբ ընդհանուր ոչ մի կապ չունի իրական զրույցի հետ, որտեղ ներկա են «ես-ը և «դու»-ն, որտեղ առկա է սեփական միայնության բանտից դուրս պրծնելու և միմյանց լսելու փորձը: Մեր զրույցների ճնշող մեծամասնությունը ժամանակի դատարկ և բարբարոսական վատնում է, քանի որ խոսելով բացարձակապես չենք ջանում լսել զրուցակցին, ինչպես և չենք ջանում, որ մեզ լսեն: Մենք ինչ-որ բառեր ենք արտասանում, սակայն մեր զրույցի մեջ չենք փնտրում և չենք ուզում գտնել միմյանց: Այսպես մենք խոսում ենք իրար հետ, այսպես զեկույցներ ենք կազմում, քարոզներ խոսում, քննարկումներ վարում: Այսպես գրվում են գրքեր, թերթեր, հոդվածներ: Այսպես մենք լսում ենք և այսպես խոսում: Այսպես դատարկվում է խոսքը և նրանից դուրս է հանվում բովանդակությունը, այն մնում է միայն խոսք և ոչ ավելին, այսպես մենք ապրում ենք անիմաստ, դատարկ բառերի հոսանքի և խոսքի արժեզրկման մեջ:
Եթե մի փոքր խորհենք այս մասին, կհասկանանք, որ իրականում ոչ թե բառերն են դատարկ, այլ մարդիկ, ովքեր արտասանում են դրանք և լսում: Դատարկ և անարժեք ենք մենք, երբ «ես»-ի և «դու»-ի միջև իրական հարաբերությունները փոխարինում ենք անիմաստ շաղակրատանքով: Այո, այդ այդպես է, սակայն մենք երբեք չպետք է մոռանանք, որ անվստահությունը և հուսահատությունը ինչպես այս, այնպես էլ բոլոր հարցերում երբևէ աշխարհն ավելի լավը չեն դարձրել: Մենք խոսելու հնարավորություն ունենք. սրանով ենք մենք կանգնած մարդկայինի սահմանագծին. անցնել այդ սահմանը, թե՞ ոչ, մեզանից է կախված, մեզ տրված հնարավորությունն օգտագործել և ճանաչել միմյանց, հանդիպել միմյանց շփման մեջ, թե՞ արհամարհել այդ հնարավորությունը, մեզանից է կախված միայն: Մենք դեռևս ունենք այդ հնարավորությունը. արտասանած և լսած խոսքն իրական բովանդակությամբ հարստացնելը մեր ուժերի սահմանում է:
No comments:
Post a Comment