.jpg)
ՀԱՎԱՏՔ
«Հաւատում եմ, օգնի՛ր իմ անհաւատութեանը»։
/Մարկոս 9:23/
Ի՞նչ է հավատքը: Ի՞նչ է կատարվում այն
մարդու հետ, ով հավատում է:
Աստծո խոսքն ազատագրում է այդ մարդուն, քանզի նա այդ խոսքի
մեջ մխիթարություն և օգնություն է գտնում իր աշխարհի, իր մտերիմների, ինքն իր համար,
նա գտնում է իր տեղն աշխարհում և գիտակցում իր անելիքը: Նոր ծաղկող ծաղիկի համար բնական
է դեպի արևը թեքվելը, երեխայի համար բնական է ծիծաղելը, երբ նա լավ ու ծիծաղելի ինչ-որ
բան է տեսնում, մեզ` բոլորիս համար բնական է հավատալը: Եվ կարևոր չէ, թե մեր հավատքը
փխրուն ու երերուն է, ինչպես առկայծող կրակը: Նա, ով հավատում է, գիտի, որ այդ հավատքն
ինքը ձեռք է բերել ո՛չ սեփական ուժերով և ո՛չ սեփական ուղեղով: Նա հավատում է, գիտակցելով,
որ անհավատությունն ամբողջությամբ չի լքել իրեն: Նա չի կարծում, որ հավատն ամբողջությամբ
գտնվում է իր իշխանության ներքո: Բայց ինչպես հրեաները փրկարար մանանան գտան անապատում,
այդպես էլ նա հավատքն ակնածանքով է ընդունում` որպես իր կյանքի յուրաքանչյուր օրվա
մեծագույն պարգև: Հարցն այն մասին, թե կա՞ն արդյոք մարդիկ, որոնց համար առավել դյուրին
է հավատալը, որոնք, այսպես ասած, ավելի ընդունակ են հավատալու, թեթևամիտ հարց է: Լուրջ
հարցն այլ կերպ է հնչում. «Արդյո՞ք մեզ թույլատրելի է համառել մեր կյանքը մթագնող անհավատության
մեջ, երբ Աստված Իր խոսքն ու Իր գործերը մեզանից յուրաքանչյուրին է հայտնում, երբ մեզանից
յուրաքանչյուրն իր կյանքում զգացել է Սուրբ Հոգու իշխանությունը: Ցանկանո՞ւմ ենք արդյոք
թողնել անիմաստ խաղերը մեր սեփական անհավատության հետ և ապրել ազատության մեջ. ազատություն,
որը մեզ տրված է»:
No comments:
Post a Comment